گیوه‌ کرماشان از کهن‌ترین پای‌افزارهای ایرانی است که ریشهٔ آن به دوران مادها می‌رسد.
در دورهٔ صفویه گسترش بیشتری یافت و به‌صورت یک پیشهٔ رسمی در بازارهای کرمانشاه جا گرفت.
مواد اصلی آن—پنبه، پشم و چرم—بازتابی از شیوهٔ زندگی روستایی و کوچ‌نشینی منطقه بود.
در عصر قاجار گیوه‌دوزان کرماشان به مهارت و ظرافت کار مشهور شدند و تولیداتشان به شهرهای دیگر نیز راه یافت.
با وجود ورود کفش‌های صنعتی در دورهٔ معاصر، گیوهٔ کرماشان همچنان به‌عنوان نماد هویت فرهنگی و صنایع‌دستی غرب ایران حفظ شده است.